Een ingestorte brug en dieren in nood

Vrijdag 2 oktober 2020

Gisterenavond liepen we na het eten in de regen terug naar het pension langs de snelweg. Als we vandaag opstaan regent het ook. 

Rachel van Guesthouse Antas moet haar kinderen naar school brengen en heeft om 8.00 het ontbijt klaar gezet onder een overkapping in de tuin. 
 

De andere peregrina, een Duitse die in Portugal woont slaapt uit en ontbijt pas om half 10. 

Wij lopen om 9.00 de poort uit, vroeger dan ooit, regenbakken aan.

Naast regen hebben we ook te maken met  stormachtige wind uit het noordwesten. We blijven het eerste stuk op de officiële camino, beschut in de bossen en door dorpjes. 
 

David zet het al meteen op een zingen. Alle honden slaan aan en ook de weinige mensen op straat kijken raar op. Het is maar goed dat ze het niet kunnen verstaan, wat een ongelofelijk onzin en  slecht rijmende teksten..

Na een uur dient de eerste uitdaging zich aan: een ingestorte brug. Er hangt wel een reddingsboei naast en een telefoonnummer. Vooral in het midden ziet het er link uit met schots en scheve rotsen en stromend water.

 Ik breng eerst beide rugzakken naar de overkant en als ik me omdraai zie ik dat David alvast aan de overtocht begonnen is. Als een koorddanser in slowmotion schuifelt hij voetje voor voetje verder. Ik help hem bij de moeilijkste stukken en we halen met droge voeten de overkant. Met het zweet op de rug dat wel. Net als in Oostenrijk verbaas ik me erover dat hij met zijn slechte zicht en moeilijke lichaam zo tredvast en onverschrokken is. 

Als de zon weer schijnt wagen we het erop  en buigen af naar de kust 

oud 

en nieuw

Door de wind wisselt het weer razendsnel. Zo schijnt de zon en dan ineens zwiept er een hevige bui over ons heen die net zo snel weer ophoudt. Dan kunnen we weer opdrogen. 
Na twee uur flink doorlopen drinken we koffie bij een Pasteleria, met overheerlijke pasteles de nata erbij.

Er komt een ouder stel het terras op, beide veel te zwaar en moeilijk lopend met ieder een kruk. Ze hebben een speelse pup bij zich, van een soort die heel veel energie en beweging nodig heeft. 

Als ze zich in de stoeltjes geperst hebben heeft het beestje zich al volledig vastgedraaid met zijn riem. Het is de bedoeling dat hij doodstil blijft zitten onder de tafel. Steeds als hij beweegt krijgt hij een lel met een kruk. Ik kan me niet beheersen en roep heel hard HEE! Ze horen het niet. De pup doet erg zijn best om zijn baasjes tevreden te stellen maar doet het niet snel goed. Bij de volgende klap met de kruk ga ik naar ze toe en bevrijdt de hond uit zijn benauwde positie. Hij vreet me zowat op van enthousiasme. Het blijken Fransen die in Portugal wonen, ja de hond is van hen, is 4 maanden en heet Salman. Ja hij is heel druk en ze vinden het moeilijk hem op te voeden. In mijn beste Frans zeg ik dat het voor een jonge hond onmogelijk is om doodstil onder een tafel te liggen, dat hij beweging nodig heeft en speels is. Ze kijken me vriendelijk aan en zijn het met me eens..

Even later staat de vrouw op en gaat met het hondje lopen, het gaat heel langzaam en angstig duikt hij in elkaar als de kruk te dichtbij komt. Puppy training op zijn Frans. 

Waarom nemen mensen die nauwelijks kunnen lopen een jonge hond? Ik vind het zielig en zou het beest het liefst meenemen. 

Na de koffie gaat het verder over het houten pad. Als we niet verder kunnen omdat het is ingestort lopen we langs het strand. Het gebulder van de oceaan en de wind overstemt de muziek en David vindt het niks. 

We zien een meeuw die met gespreide vleugels op het strand ligt, zijn kop recht in de storm. Hij leeft nog maar dat zal niet lang meer duren. Zijn verenkleed is prachtig en hij laat zich gelaten aaien. In Nederland zou ik de dierenambulance bellen maar ik weet het nummer niet van de afdeling in Portugal, als die er al is. Even overweeg ik hem mee te nemen, maar wat dan? 

Ik let even niet op en David krijgt kletsnatte voeten omdat hij de golven van links niet ziet aankomen. 

Na een poosje is ons hoofd geheel doorgewaaid en nemen we weer een trap de duinen in. We lopen een paar km door een bos. 

hele mooie wc’s maar dicht 

Als we eruit komen zien we Viana de Castelo aan de overkant van de riviermonding liggen. We lopen landinwaarts tot we bij een enorm lange groene ijzeren brug komen die we oversteken. 

Halverwege de brug die denk ik wel meer dan een kilometer lang is begint David te hollen omdat hij nodig naar de wc moet. Als ik aan het einde van de brug kom zie ik hem nergens, hij is doorgehold maar waarheen? Je kunt aan de voet van die brug wel vijf kanten op, en het verkeer is heel erg druk. 

Telefonisch coach ik hem weer terug naar de brug en we duiken het eerste tentje in dat we zien.

De Albergue de Peregrinos blijkt er tegenover te zijn. Het is een oud klooster en een norse vrijwilliger wijst ons een tweepersoonskamer met eigen douche en toilet met uitzicht op de binnentuin. Zo heb ik de Albergues het liefst, basic en authentiek, met overal afbeeldingen van Maria en Jezus, beierende klokken en rond schuifelende oude monniken. Alleen de WiFi is een drama met die dikke muren. 

Albergue