Dag 8 van Sevilla naar Schiphol en van Castuera naar Magacela 31 km

Dinsdag 1 oktober 

Vandaag zijn er wolken aan de lucht, voor het eerst. 

Het grote rode ijzeren hek voor de gemeenteherberg in Castuera was gisteren dicht. Een passerende vrouw zei dat ik moest bellen maar nergens stond een  telefoonnummer. Ze hield twee jongens staande (als  je alleen loopt schieten mensen snel te hulp) en die brachten me naar de politie. De agent die over de herberg ging lag volgens mij een dutje te doen, het duurde lang voor hij opendeed en hij zag er n beetje rommelig uit. Weer van alles invullen, een stempel en ik kreeg de sleutel.

Ik was de enige gast in de gemeenteherberg, vind het wel een hele grote overgang .. doe alles goed op slot.

Om 7 uur  de sleutels weer ingeleverd en een ontbijtbar gezocht.

Om kwart voor acht begon  ik met lopen maar deed er een half uur over om de route te vinden. Een man die zijn hond uitliet zag me zoeken en stuurde me de goede kant op.

 Veel schapen 

 Soms n ezel 

Waren we afgelopen week blij met elk zuchtje wind, vandaag waait het hard. Met wind tegen en de zon in de rug loop ik naar Campanario, 20 km, waar ik om half 1 arriveer. Tijdens een pauze onderweg vraagt een fietser of ik okee ben en niet verdwaald maar ik zie nog gele pijlen. 

Het landschap is  glooiend met vele tinten geel, bruin en rood. De kurkeiken maken langzaam plaats voor olijfbomen maar hele stukken zijn ook zonder bomen. Omgeploegde akkers en graanvelden en aardig wat varkensboerderijen. Als ik er één passeer mogen de varkens net naar buiten en beginnen heel hard te rennen zodat er grote stofwolken ontstaan. Ze zien er goed uit en lijken vrolijk. 

 Hamfabriek

 Campanario

 Een kapel voor de camino mozarabeTijdens de lunch in Campanario krijg ik alarmerende berichten van het vliegveld van Sevilla; de vlucht heeft vertraging. Eerst lijkt het mee te vallen maar dan blijkt dat ze pas rond middernacht zullen vertrekken, 14 uur vertraging! Ze worden met bussen naar twee verschillende 5-sterren hotels gebracht waar ze super-de-luxe lunchen, dineren en tussendoor aan het zwembad liggen. 

Intussen verlaat ik Campanario voor de laatste 11 km van de dag. De gele pijlen raak ik kwijt en ik zal ze de rest van de middag niet meer zien. In de verte zie ik een puist in het zacht glooiende landschap, daar moet ik heen. Tegen de puist aan ligt een dorpje waar ik ga overnachten. Ik zoek  mijn weg in de goede richting over paden maar soms stoppen die en moet ik verder door olijfboomgaarden, omgeploegde akkers (ik ruik uien) en gemaaid graan. Het is doodstil, ik kom niemand tegen, alleen de gebruikelijke blaffende waakhonden. 

Aan de voet van de puist, die nu zo dichtbij is dat ik het dorpje Magacela goed kan zien duikt ineens weer n gele pijl op. Ben er toch blij mee en loop de laatste anderhalve km naar de casa rural. Gelukkig hoef ik niet de berg op, dat is morgen pas.

De 31 km voel ik allemaal in mijn benen zitten. Ik moet even wachten tot Isabelle, de eigenaar van de casa terugkomt uit het dorp. Ze wijst me de Casita die bestaat uit een slaapkamer, zitkamer, keuken, badkamer en terras, helemaal voor mij alleen. Ik kan er ook eten en ontbijten en  ik hoef de deur niet meer uit. Er is alleen geen bier en wijn; dat komt goed uit want het is stoptober.. !

Na het douchen ga ik plat tot het avondeten en daarna weer.  

Intussen komen er zwembadfoto’s van de dames voorbij en foto’s van heerlijke gerechten. 

Een gestolen dagje in Sevilla, toch zullen ze blij zijn als ze weer thuis zijn.