Dag 3 van Almogía naar Villanueva de Concepcion

5 april 2019 - Villanueva de la Concepción, Spanje

Vandaag een route van 20 km op het program, dus weer vroeg op, na een onrustige nacht op slaapzaal. Ik heb maar niet gevraagd hoe iedereen had geslapen..

Ontbijt in bar de Coco waar het om 7 uur al erg druk was met mannen die voor het werk een koffie drinken. Tijdens het ontbijt gezongen voor de jarige dochter van Sonja en 8 cakejes met een brandende lucifer bij gebrek aan kaarsjes.

Om half negen gingen we op pad en toen we de straat uitliepen piepte de zon net over de heuvel.

Afgezien van hier en daar een blaar zijn er nog geen serieuze klachten gelukkig. We wandelen in redelijk tempo, zoeken regelmatig de stilte op en raken weer in gesprek.

Ik heb de afgelopen dagen geprobeerd de coachingsvragen wat scherper te maken en dat lukte wisselend. De behoeften liggen hier en daar wat anders. Maar wat zijn we vaak streng voor onszelf, wat moeten we veel en wat is het lastig onszelf te accepteren zoals we zijn, met alle leuke en minder leuke kanten..

De zon scheen weer uitbundig maar het was niet te warm. Perfect eigenlijk. De route was afwisselend en de uitzichten fantastisch mooi.

Na 12 km kwamen we een meertje tegen waar een schildpad op een steen zat te zonnen, hij verdween snel in het water toen we naderden. Pauzeren aan het water tussen de kwakende kikkers.

Toen we verder gingen vroeg ik na te denken over de innerlijke criticus. Het stemmetje of de gedachten die zodra we iets graag willen (veranderen) zegt dat we dat maar niet moeten doen omdat... en dan volgt een scala aan excuses en redenen om toch vooral alles bij het oude te laten.

Of het zegt dat we beter ons best moeten doen, niet goed genoeg zijn, niet belangrijk of interessant zijn, dat iets toch niks voor ons is, of dat we meer moeten doen, beter moeten worden, altijd vrolijk en aardig moeten zijn.

Kortom, we (want de innerlijke criticus is natuurlijk een deel van onszelf) remmen onszelf af, houden onszelf tegen te veranderen of zorgen ervoor dat we onze gevoelens niet serieus nemen.

Wat zegt jouw innerlijke criticus?

Het venijn zat ook nu weer in de staart want het dorpje Villanueva de Concepcion ligt weer boven op een berg. In de eindfase van de tocht raken we elkaar meestal kwijt en ook nu weer belandden we op verschillende terrassen, achter een heerlijk koud biertje... al snel weer verenigd. Daarna inchecken in de herberg, met wederom acht bedden. Deze keer bleef het achtste bed leeg...

Bij het avondeten trakteerde Sonja op Cava en aten we tapas.

Het was een prachtige dag en we liggen moe maar zeer voldaan in onze stapelbedjes.

Het schijnt morgen afgelopen te zijn met de zon en er is regen voorspeld. We will see...

Eerste stop op een rand na anderhalf uur