Dag 4 Villanueva de Concepción naar Antequera

Een dag met ups en downs. We gaan 18 km lopen met een flinke stijging van 900 meter.

Om te beginnen regende het hard toen we vertrokken, na het ontbijt in weer zo’n onvolprezen Spaanse bar met allervriendelijkste barman. 

Daarbij was de temperatuur flink gekelderd dus bijna alles kon uit de rugzak en aangetrokken. 

 Moed verzamelen bij het ontbijt

 Klaar om te vertrekken

onder het afdakje hebben we nog even een uitwisseling van wat de innerlijke criticus zo allemaal vindt  en hoe je kunt leren om daar iets tegenover te zetten. Namelijk de innerlijke vriend degene die jou helemaal okee vindt en het beste met je voorheeft.

De innerlijke vriend is er altijd maar laat zich vaak overschaduwen door de innerlijke criticus. Deze laatste laat flink van zich horen, hoog tijd dus om wat tegenwicht  te bieden door de innerlijke vriend meer aandacht te geven, die ons steunt en aanmoedigt en okee vindt. 

Met die gedachte gaan we op pad in de regen.

Het landschap is meteen weer indrukwekkend mooi, zeer afwisselend met vele tinten groen-we vinden het verbazingwekkend hoe groen het in Zuid- Spanje kan zijn-  en roodbruin, graanvelden en gras, heuvels en steeds ruiger wordende rotspartijen. 

Na twee uur flink doorstappen, ook om warm te blijven, pauzeren we even maar het is te koud en we gaan snel door.

 Door het national park El Torcal met de markante rotsen 

 Boom van de dag

We lopen naar een pas om over de bergketen te komen en daar aangenomen besluit een aantal van ons van het pad af te gaan en naar de top. De andere twee hebben het zo koud dat ze in één keer naar Antequera willen lopen. 

Terwijl we onze weg zoeken naar boven begint het nog harder te regenen en ook flink te waaien maar we zijn toch al drijfnat dus lopen we stug door. Eenmaal boven vinden we een klein beetje beschutting om een foto te máken.

aan de andere kant naar beneden is geen optie omdat je in de bergen nooit weet wat je tegenkomt buiten de paden. Dus gaan we dezelfde weg terug, inmiddels totaal verkleumd en kletsnat. 

 Het kleine lusje in het midden is het topje dat we ‘ even’ gedaan hebben 

 Noodweer op de top

 Weer naar benee, heel steil! 

Na de zeer steile daling zetten we er flink de pas in om wat warmer te worden maar ik kan het klappertanden nauwelijks voorkomen. 

Door de verschillende tempo’s splitsen we op en met twee anderen neem ik bij een driesprong het verkeerde pad. Dit is tot nu toe de enige keer dat de pijl op een cruciale plek ontbreekt.

het wordt een barre tocht door de modder, dwars door een olijfboomgaard en greppels, over een erf van een huis met minstens 8 agressieve honden en een nog agressievere bazin. We glijden ook steeds uit en zitten onder de modder.

Eindelijk nog een laatste greppel en we zijn op de weg die naar Antequera loopt. We gaan naar de eerste bar die we tegenkomen , daar zit de rest ook al. Warme koffie en even opwarmen, dan naar het hotel.

Na drie nachten in een stapelbed in een Spartaanse herberg zijn we dolgelukkig met onze kamers met heerlijke bedden en een eigen douche en toilet. Monique is inmiddels ook gearriveerd en na het douchen vieren we het weerzien in de bar van het hotel.

Daarna lekker eten en sterke verhalen... het blijkt maar weer dat je meer kunt dan je denkt...We hebben er al drie dagen intensief wandelen opzitten, zo’n 85 km.

Wat zullen we lekker slapen!