Het bloed kruipt

27 september 2020

Om een naderende herfstdepressie nog even uit te stellen heb ik - na veel twijfelen- besloten de pelgrimeer quarantaine voor een week op te heffen. Spanje is erg oranje qua COVID dus werd het de camino portugues vanuit Porto richting Santiago. De kustvariant die ik in april ook met twee groepen wilde lopen maar die uiteraard niet doorging. Heel spannend wat ik allemaal ga tegenkomen: zijn er wel herbergen en bars open, hoe reageren de Portugezen op mensen van buiten? Ook spannend is dat ik met David loop, mijn zoon van bijna 22 die drie jaar geleden een hersenbloeding kreeg en daar een en ander aan overhield. Zo is door hersenschade zijn zicht vrij beperkt en kan hij niks onthouden, zelfs niet wat hij zelf een minuut eerder verteld heeft. Lopen kan hij wel en ik was al een tijdje van plan hem een keer mee te nemen. Hij heeft er zin is. 

Op Schiphol is het stil. De vlucht gaat goed, het vliegtuig is halfvol en we hebben de drie stoelen voor onszelf. In Porto nemen we de bus naar het centrum en daarna lopen we nog een kilometer door de inmiddels donkere stad naar de pelgrimsherberg. 
 

de herberg 

Daar worden we hartelijk ontvangen door een jonge Portugees met hip haar, een houthakkershemd en veel ringen. Het is erg rustig. We zijn de enige op een slaapzaal met acht bedden. David gaat meteen naar bed en ik drink nog een biertje in de tuin. Het is bijna volle maan. De volgende morgen geeft dezelfde jongen van de receptie het advies om vooral niet het eerste officiële stuk van de kustroute te nemen, die gaat eerst landinwaarts en is heel erg lelijk, zo heeft hij van verschillende pelgrims gehoord. Beter is het om naar de kathedraal te lopen en dan niet de gele pijlen volgen maar de rivier. Als deze uitmondt in de zee daar de kustlijn verder naar het noorden volgen.
 

Ook helpt hij met het installeren van de app Camino Ninja waarmee je in een oogwenk elke Camino tevoorschijn tovert; de kaart, de afstand, de hoogte en welke herbergen, hotels, café s en restaurants er in de buurt zijn, én of ze open zijn. Superhandig want er blijken toch wel wat herbergen gesloten te zijn.

We ontbijten bij een bar die de jongen van de herberg heeft aangeraden. We moeten wennen aan de strenge mondkapjes regels. Binnen zijn ze overal verplicht, als je aan een tafeltje zit mogen ze af. Ook buiten dragen veel mensen er een. We zijn al een paar keer streng toegesproken als we onze kapjes te laat opzetten. Aan het einde van de dag zit het er goed in.

We lopen door steeds kleinere straatjes naar de kathedraal van Porto. Het is uitgestorven. Een eenzame trompettist maakt de sfeer op het lege plein nog treuriger. We geven hem een paar euro en geroutineerd bedankt hij ons in minstens zes talen. 
 

de Luis 1 brug, ontworpen door Gustav Eifel

Het grootste deel van de dag hebben we nodig om Porto uit te komen, we lopen eerst langs de rivier de Douro en daarna langs het strand, over lange wandelpaden gemaakt van houten vlonders.
 

er staan veel borden over bio diversiteit langs het pad, maar dat wil nog niet echt lukken zo te zien: veel zand met hier en daar een pluk grijs/groen/bruin. 
 

Het is heerlijk loopweertje: korte broek en t- shirt, een lekker briesje met de geur van de zee.
Halverwege lunchen we aan het strand en ik moet me beheersen om geen witte wijn te bestellen, we moeten namelijk nog best  een eind. Na zo’n  20 km klaagt David steeds vaker dat hij moe is en last heeft van zijn schouders door de rugzak. Om 5 uur komen we aan bij een camping die ook pelgrims huisvest en na de nodige administratie krijgen we de sleutel van onze ‘bungalow’ voor een tientje per nacht. David gaat slapen en ik installeer me in de camping bar waar de tv een Portugese soap uitzendt en ik wederom de enige gast ben.

de bungalow 

Bij het eten (een pelgrimsmenu) hebben we gezelschap van een man die een voetbalwedstrijd oid kijkt op zijn laptop. Af en toe springt hij juichend op.

Rozig van het wandelen, de zon, de zeewind en het geluid van de branding de hele dag zullen we vast heerlijk slapen in onze bungalow. Het camino gevoel begint te komen.