Dag 11,12,13 van Baena naar Castro del Rio naar Santa Cruz naar Córdoba

Dag 11 van Baena naar Castro del Rio 22 km

Vandaag overal waar je kijkt olijfbomen, glooiende heuvels en een felblauwe lucht. Ook gaat de route een paar stukken over de weg, waar wel bijna niemand rijdt maar toch.

Onderweg is het heel erg stil dus ik kom lekker in de mijmerstand. Stokken erbij, één twee, één twee, pure meditatie. 

Zelfs in de rivier staan olijfbomen

De eerste ooievaar gespot!

In deze bar geen WiFi. Ze willen dat we met elkaar praten... in het hele dorp geen WiFi te vinden, ouderwets of juist hel hip?

Je natuurlijke tempo

Veel mensen, heb ik gemerkt, hebben een hoog wandeltempo. Lekker doorstappen, want als ik langzamer ga ga ik van alles voelen (!)’. Het kan heel fijn  zijn om iets langzamer te lopen dan je gewend bent. Je krijgt dan meer oog voor de omgeving, je voelt je lijf meer en kunt je zintuigen meer aandacht geven. 

Misschien is je natuurlijke tempo wel lager dan je denkt! Het hoeft allemaal niet zo snel. Leuk om een beetje mee te experimenteren....

Om half 3 ben ik al in Castro del Rio en eet ik tussen de Spanjaarden in een drukke bar een menu del dia, ik heb honger en dan heb ik dat alvast gehad en hoef ik s’avonds niet zo lang te wachten tot de keuken opengaat. 

Bij de plaatselijke politie haal ik de sleutel van de (gratis) herberg. De twee Franse vriendinnen, het Franse stel en Antonio uit Barcelona (70+) zijn er al, dus nu moet ik wel in een bovenbed. Antonio moet in een andere kamer want die heeft afgelopen nacht verschrikkelijk gesnurkt.

De Franse dames spreken redelijk Engels en Spaans wat heel bijzonder is voor Fransen.

S’avonds bestaat het diner uit chocola en rode wijn.. een combinatie die ik op de Camino Francès heb leren waarderen. 

Dag 12 van Castro del Rio naar Santa Cruz 22 km

Een warme dag, tegen tienen loop ik al in t shirt en korte broek. Ondanks het smeren toch verbrandde knieholtes.

Veel heuvels vandaag, steeds als ik boven kom ontvouwt zich weer een ander plaatje. Na 10 km kom ik in het dorpje Espejo en daar houden de pijlen ineens op. Ik vraag het aan een voorbijganger en hij... belt de politie, natuurlijk.. inmiddels is er nog een drietal wandelaars bijgekomen. Het gaat zo steil op en neer in het dorpje dat je zeker niet verkeerd wilt lopen. De politie coacht ons telefonisch naar de juiste route. Binnen 10 minuten lopen we weer midden in de natuur, en volgt ieder zijn eigen tempo. 

Het is warm en de laatste 12 km zijn best pittig. Santa Cruz is al vrij snel te zien maar de weg ernaar toe is lang en bochtig. 

Hongerig en dorstig neem ik plaats bij het eerste terras in het dorp, een soort oase in de woestijn.

Het blijkt ook een hostel en ik besluit niet op zoek naar de herberg, maar hier te blijven slapen.

Later blijken de Françaises, het Franse stel en Antonio er ook te zijn, en nog twee nieuwe pelgrims. We kletsen en drinken wat samen, het is wel prettig om af en toe wat aanspraak te hebben als je alleen bent.

Na 10 km doemt Espejo op, tijd voor koffie

Geen pijl, dan maar de politie bellen

 Dag 13: Laatste wandeldag van Santa Cruz naar Córdoba 28 km

De laatste etappe alweer, en wat voor één. Na het ontbijt in casa José ga ik als eerste op pad, zodat ik al een flink eind gelopen heb als het echt warm wordt. Ik kom de hele dag niemand tegen. Wel weer prachtige vergezichten, groene graanvelden, zelfs een klaprozenveld, glooiend omhoog en omlaag, geen schaduw en het gaat eindeloos door. 

Na 12 dagen flinke afstalopen voel ik mijn benen en voeten en ik kijk uit naar een koud biertje aan de voet van de Mezquita. Nou dat duurt nog even. Vanaf de eerste blik op Cordabo, als vage witte vlek tegen een lange bergketen aan gelegen, duurt het nog zeker 2 uur tot ik de stad heb bereikt. Na een km lange hoogvlakte, waar het lekker waait, daal ik langzaam af, en de witte vlek verandert in meer afzonderlijke kleuren en vormen. Dan ineens gaat het pad weer omhoog, een lange, lange en venijnige klim in de luwte dus heel warm, waarbij de stad ook weer verdwijnt...boven wacht de beloning: Córdoba is een stuk dichterbij en er waait een fris windje. 

Door de armoedige buitenwijken loop ik richting het centrum, steek de Romeinse brug over de rivier over en loop langs de Mezquita. Alle terrassen zitten vol, het is sowieso loeidruk. Het is het eerste weekend van de Santa Semana, de heilige week voor Pasen. Ik had al zoiets gehoord en voor de zekerheid van te voren de overnachting geboekt. 

Maar eerst wat drinken, ik voel me uitgewrongen. Na nog een half uur zoeken vind ik op een terras op één van de pleinen plek. Het duurt even voordat ik m’n bier heb, de overspannen obers hebben het niet onder controle en je moet ze bijna laten struikelen om aandacht te krijgen. Lekker even de schoenen uit. Mijn tafel heeft nr 90 en wordt systematisch overgeslagen, ik begin te denken dat ik een kwaadaardige ober heb getroffen... tot hij mijn vergeten drinkfles achter me aan komt brengen... hij is lief, maar het is gewoon veel te druk. 

Voor nu ben ik uitgewandeld, het was heerlijk, zowel met de groep als alleen. Hier kan ik weer een poosje op teren... 

Tot zover het reisverslag, leuk  dat je t gelezen hebt en tot de volgende keer! 

De hele dag dit, maar dan steeds net even anders... 

 Córdoba! 

Maar eerst nog kilometers over een hoogvlakte 

Gearriveerd ! 

Dit heeft ook met Pasen te maken, maar wat? Ziet er ongemakkelijk uit.

 Belltower van de Mezquita 

Duizelig van alle roodwitte bogen in de Mezquita kathedraal/moskee.